Que todo ocupas

Fotografía de Gustavo Marco

Aínda é moi cedo para facer reconto de como foi o verán, malia ter a sensación de que está a pasar demasiado rapidamente, demasiado ás présas, como se estivese xa a rematar. Será que agosto pasará nun chío: medio tempo querendo que as agullas do reloxo corran unha maratón, algúns días querendo que o bolero se faga realidade.

Aínda é moi cedo, digo, e xa está acabando, digo tamén. E non sei ben qué escribir e non é porque non teña que contar. Non será porque non pasen cousas tódolos días, un si e o outro tamén: que se sube a prima, que se o paro, que se o Goberno, que se o desgoberno, que se o fútbol, que se as Olimpiadas, que se o paro, que se a prima… E non será porque non estea a Vida presente tódolos días. As dúbidas, os temores, as incongruencias, os quereres e os deberes, que se as cousas de cada día tódolos días, que se os non sabemos que son tamén uns non queremos, que se os teño que facer… Todo iso que rodea a quen se move cos ollos atentos. Que non son eu agora.

E que en realidade, paréceme, esta entrada que leva toda a mañá resistíndose sexa só un xeito de dicir hoxe que «todo lo ocupas tú, todo lo ocupas», como canta o poema.