A luz onda min non vai

Para Ana, Eva, Mery e Noela (por orde alfabética de autor)

(O título é o segundo verso do poema de Rosalía de Castro «Ti onte, mañán eu», do libro de poemas Follas novas)

Pretendía escribir hoxe do que se sinte cando o chega o día no que unha deixa de exercer a súa profesión durante máis dunha década. É o que unha sinte é o resultado de meterse moita morfina subxectiva. Quizais cando pasen estes efectos secundarios, quen sabe…

Podería escribir sobre os finais das relacións de traballo con xente, compañeiras, coa que unha leva compartindo case cinco anos.  Sobre os bos momentos sobre todo, que houbo máis. E acerca da capacidade para facer sinxelos estes días.  E do seu talento para interrumpir e dar portazos e para tirarme do xenio. Pero especialmente, da súa profesionalidade, disposición e actitude colaborativas, das súas aptitudes, do seu compromiso.

Pero esta mañá, cando volvía a casa da camiñada de tódolos días, disposta a me preparar para este último día vendendo outras vidas gardadas en libros e dándolle voltas a se algunha das persoas coas que me cruzo neste paseo se preguntarán dentro dunhas semanas qué foi daquela rapaza que tiraba fotografías ás flores ou a paisaxe a cada paso, albisquei un home na beirarrúa do outro lado da avenida. Cabelo longo e sucio, barba longa e descoidada, desganado xeito de camiñar, a pasos curtos, canso, as mans pechadas nun nó nas costas. Nunha vaga de calor, e a case 20º ás nove da mañá, el parecía vestir todo o que collería nun armario de roupas de inverno. E percateime con moita forza da soidade.

Da soidade que convirte a pobreza en miseria; da que diferenza a visión dunha persoa soa esperando o verde dun semáforo da doutra que vai camiñando. Da soidade que leva á desesperanza, e ata ó desespero, do abatemento, da tristura infinita. A soidade da mirada perdida e o andar vago. A que transforma a persoas en cans de palleiro, máis preparados para recibir patadas que agarimos. A soidade do indixente, ou, como se di agora, das persoas en risco de exclusión social. Dos excluídos.

Percateime con forza, dixen antes, porque durante todos estes anos, estes de crise e recesión e non-crise e xaestamossaíndodacrise e os «brotes verdes» e volta a recesión e volta e revoltas, o que máis me contrae o estómago é escoitar ás persoas que din «eu nunca crin que acabaría durmindo na rúa». Velas manter no posible a súa dignidade, mentres durmen nun banco do aeroporto, ou nun caixeiro dun banco, ou no coche no exterior dun centro comercial.  Ou seguir sorprendéndome cada día cando comprobo canto nos custa dar un litro de leite a quen pide para comer, ou unhas moedas para comprar pan, ou mesmo mercarlle o pan. E saber, nembargantes, que esta situación que vivimos só se pode seguir mantendo sen revolución social porque hai quen mantén a dignidade e quen axuda a que a sigan mantendo. Mesmo con tanta xente que vive no máis absoluto dos desamparos: o da soidade.

Crucei a rúa coa aflición de sentirme aliviada. Porque eu son desas que pensa que nunca acabará tan soa.

A formiga atómica en Tumblr

Descubro en falasmeamin? este blog de Tumblr, A formiga atómica, onde se reflicten, como di Zeltia, pequenos posts de formiga, teléfono en man, momentos que trae o día.

E como penso que as boas cousas unha non debe gardalas para sí, decidín que era boa idea compartilo aquí.

E se funciona?

«Pareces tan forte, pero no fondo es tan sensible», díxome unha amiga hai uns poucos días.

E rin. «Non me parecen cousas incompatibles».

Son forte porque son valente; porque non tomo decisións baseándome no medo; porque miro á vida de fronte; porque aprendín a me erguer soa se caio, pero non vou evitar unha man que me axude; porque poño as miñas ilusións en barquiños de papel e non teño medo a sofrer porque naufraguen. Porque amo sen reparos e sen desconfianzas. Porque non minto nin sequera para protexerme. Porque non teño medo ó futuro, sexa cal for.

Emociónome cunha canción. Cando soa o teléfono e vexo un nome. O teu. Ou o teu. Ou mesmo o teu. Cando subo a persiana e vexo o sol; ou a choiva. Cando apoio a cabeza no teu colo e escoito o teu corazón.  Cando sinto o cuco. Cando a escoito unha voz de cativa. Emociónanme as flores do xardín da casa. Escoitar de novo a miña nai cantar.

Son sensible, di a miña amiga. Esa é a miña fortaleza.

O corvo, a raposa e o queixo

(Á miña avoa A. e á miña tía J., no meu recordo. A R., na procura de consolo)

A cativa baixa da cama. Os pés descalzos tocan no chan, dá uns pasos, abre a porta e bota a correr cara ó cuarto do fondo. Fóra, a treboada roxe.

-Avu, avu, teño medo dos tronos. Podo durmir aquí?

-Claro, miña nena. Acocha aquí onda o avó. Queres que che conte un conto?

-Quero, avu.

– Na póla dunha árbore, moi oufano e contento, cun queixo no peteiro, estaba o señor Corvo. Do cheiro atraída, unha Raposa moi espilida, díxolle estas palabras, pouco máis ou menos…

E o avó contaba en voz baixa, mudando as voces dos protagonistas do conto, a fábula do corvo, o queixo e a raposa ata que a nena durmía sen medo.

A muller nova ten a frente apoiada no cristal da fiestra. Fóra, os lóstregos alumean un ceo escuro. Os tronos ocupan o silencio do cuarto. Observa caer a choiva.

Un vello está tumbado na cama. Treme baixo o cobertor. Un lamento escoitase no cuarto.

-Avu, tes medo da treboada?

A muller recorre o camiño ata a beira do leito e toma a man do avó. Acariña a pel engurrada. Roza cos dedos o rostro percorrendo as liñas das meixelas.

-Non teñas medo, avu. Vouche contar un conto. Queres? Na póla dunha árbore, moi oufano e contento, cun queixo no peteiro, estaba o señor Corvo. Do cheiro atraída, unha Raposa moi espilida, díxolle estas palabras, pouco máis ou menos…

A moza conta en voz baixa, mudando as voces dos protagonistas do conto, a fábula do corvo, o queixo e a raposa. O vello cesa o lamento e deixa de tremer co son. Bágoas de silencio caen.

(Fotografía extraída de profejuani.blogia.com)