O meu avó

Imaxe extraída de http://www.vejezyvida.com

Disque o primeiro amor, e o único que dura toda a vida, dunha nena é o seu pai. Disque tamén el é o espello no que se han ter que reflectir todos aqueles que pretendan chegar ó corazón da filla.

Non é o meu caso. O home da miña vida é o meu avó. A miña avoa non está de acordo conmigo ás veces, pero non existe ninguén neste mundo tan bo coma el. E quizais por iso non hai home neste mundo que chegue nin sequera a altura do seus xeonllos.

Quizais porque fun o primeiro neto e a única neta durante trece anos, porque vivín con eles sempre,  a relación cos meus avós é especial. Cando era cativa, e a treboada invadía coa luz dos lóstregos o meu cuarto, eu ía co meu boneco en brazos durmir á súa cama. Durmía a sesta coa voz do avó contándome contos e fábulas. Montaba no burro e ía ás fincas con el acompañándoo no carro. Cun pequeno sacho sachaba nas patacas. Ou ía vendimar. Claro que vendimar para min consistía en ir catando as uvas para dicirlles se ese acio estaba ou non maduro. Ou andaba a facer trenzas nas mazarocas do millo. Pasaba as tardes do verán facendo sidra coas mazás da casa con el. Cando marchei a outra cidade, a case 1.200 km de distancia, sei que lle causei moita dor; demasiada para o que el merece, se merece algunha.

Non lembro momento da miña vida na que non estivese presente (algún, pero non é para contalo aquí, claro) Ata o día que marchei sempre temos vivido xuntos. Sei ben cales son as dúas persoas ás que adoro dende que teño conciencia: a miña irmá e o meu avó. Levo anos preparándome para o día que el non estea xa presente; nembargantes, sei por experiencia que nunca hei estar preparada para a súa falta.

Hoxe o meu avó cumple 88 anos. Quérote moitísimo.

As ausencias que virán.

Hoxe quería contarlles unha historia.

Pero non sei se serei quen de contar a historia dunha amistade de oitenta anos. Duns cativos que eran veciños, e que hai setenta anos (setenta anos! toda a vida!; quen é capaz de contala nun breve post?) coñeceron nos bailes e nas festas da postguerra a dúas irmás da mesma idade. Para namoralas, tiveron que fuxir das malleiras dos mozos da parroquia, ós que non lles gustaba un chisco que andivesen os de fóra a facerlles as beiras ás mozas da súa aldea.

Non sei se serei capaz de contar que eses dous amigos casaron con cadansúa namorada, así que se converteron en irmáns por lei. En irmáns de lei tamén.  Tantos anos compartindo domingos de cartas e cafés, case un ritual nos últimos anos; compartindo as alegrías polos nacementos dos fillos, dos netos, ata dos bisnetos que algunha non chegou a coñecer; compartindo as dores polas mortes prematuras de irmáns e fillos que eran sobriños ó tempo; compartindo a vida, xa que logo.

Como contar hoxe a historia dos meus avós e os meus tíos? A historia da miña familia? Hoxe, na fin de oitenta anos de amistade, só podo resumila nos meus recordos, eses que veñen á memoria de súpeto para acariñarme na dor, e que non queren ser ocupados pola imaxe dun corpo estático sen cor. Aínda que as emocións que voan polo meu corazón sexan agora a acordanza do aloumiño da man da miña tía na miña meixela cando, xa esvaéndose os seus propios recordos, lle preguntaban se sabía quen era eu. Aínda que estas memorias empuxen as bágoas a saír, tamén as enxugan. Tamén me abrazan e consolan, tamén me acariñan hoxe, que o meu tío me ensinou que non é certo que estea preparada para as ausencias que virán.